Toon Kerssemakers bracht zijn jeugd door in Twello. In 1965 kwam hij naar Nijmegen om rechten te studeren. Hierna ging hij naar Rotterdam bij een bank werken. Hij raakte in het onderwijs verzeild en volgde een aanvullende studie: economie. Zijn eerste baan in het onderwijs was in Enschede. Daar maakte hij kennis met George Poelman, een legendarische vakbondsman die Toon enthousiasmeerde voor Joop den Uyl, de toenmalige leider van de PvdA. Toon werd lid. Zijn tweede onderwijsbaan was in Bolsward. Hij werd hier afdelingsbestuurder van de PvdA en drie jaar wethouder. Daarna vertrok hij naar de hogeschool in Haarlem, waar hij adjunct-directeur werd. Hierop volgde het directeurschap van het ROC in Utrecht. In 2000 vertrok Toon voor drie jaar naar Aruba. Daarna werd het opnieuw Utrecht. Hij zette zich in voor het upgraden van de wijk Kanaleneiland. Zelf woonde hij in Amsterdam-Zuidoost. Nijmegen bleef trekken. Achttien jaar geleden verhuisde Toon naar Weezenhof. In 2009 ging hij met pensioen. Van maart 2011 tot juni 2015 was Toon voorzitter van het bewonersplatform Weezenhof. Hij was lid van StAAD-Special en bestuurslid van de steunstichting van de Ontmoetingskerk. Hij zat in de regiegroep 50 jaar Dukenburg. Toon hield van fotografie. Hij was vaste leverancier van Nijmeegse weerfoto’s voor de website weeronline.nl.

In januari 2018 werd Toon redacteur van de Dukenburger waar hij veel interessante artikelen voor schreef.

Twee dagen voor zijn dood(10.06.2022) heeft voormalig wijkmanager Marjo van Ginneken Toon een afscheidsmail gestuurd. Hierin verwoordt zij de gevoelens die ook de redactie van de Dukenburger heeft: ‘Lieve Toon, (…) je blijft voor mij de bevlogen en betrokken Dukenburger die echt verschil heeft gemaakt voor de wijk en de mensen in de wijk. Met je diplomatie, je deskundigheid en je vasthoudendheid. Namens vele Dukenburgers en Dukenburgse werkers wil ik je daarvoor bedanken. Maar je bent vooral een fijne, aimabele man die enorm gemist gaat worden. (…) We zien elkaar aan de andere kant!’

Tekst: Redactie de Dukenburger en Marjo van Ginneken, Foto: Huub Luijten