Monica woont, met veel plezier in een van de maisonnettes in de Aldenhof, met uitzicht op de Staddijk en het stadspark. Ze geniet van het vrije uitzicht, het geluid van de vogels, de natuur in haar directe omgeving en vooral ook de mogelijkheid in het stadspark met de hond te wandelen, vrij en rustig. En de vogeltjes worden dagelijks verwend met al het lekkere vogelvoer. Want ook die moeten, net als zij, lekker kunnen eten.

Zo langzamerhand leerde ze er steeds meer mensen kennen en voelde er zich thuis. Zo ontstonden ook de contacten met de buurtcommissie. Nadat ze door poliartrose niet meer kon werken, bleef ze wel behoefte hebben aan activiteiten. Samen met andere buurtgenoten wilde ze wat doen. Dus werd het idee om een volkstuin voor de maisonnette-bewoners te beginnen, door Monica volledig ondersteund. Ze heeft met vol enthousiasme het mede van de grond getild. Haar vader had altijd een grote volkstuin gehad op een dorp, dus ze wist er wel weg mee. Ze zette er samen met anderen de schouders onder. De gemeente en de woningbouwvereniging gingen akkoord, en ze kregen zelfs subsidie, ook van het toen pas gestarte Oranjefonds. Ze gingen op de vrijwilligersdag van het fonds van start, met de Gelderlander er bij, in September 2012.

De tuin bestaat uit 14 kavels, een gezamenlijke kruidentuin en een dubbel kavel voor de school.

Het organiseren ieder jaar weer van de realisering en het onderhoud vraagt veel aandacht. Niet iedereen nam altijd de moeite om het goed bij te houden. Omdat Monica dat belangrijk vindt, is ze nu mede verantwoordelijk. Dat gebeurt met haar hele inzet, zoals zij ook haar volkstuin heeft gecreëerd. Alles wat zij lekker vindt, probeert ze te kweken: tomaten, aubergines, courgettes, maar ook de gewonere dingen. Maar van alles wat ze geteeld heeft, eet ze met smaak, al zijn de worteltjes bv. niet langer dan twee centimeter. Want ze kan ook koken als de beste, en dan vooral de Griekse keuken. Zo geniet ze dubbel van haar volkstuin.

Maar toch heeft ze met betrekking tot die tuin ook nog wensen over. Ze zou willen organiseren dat het allemaal ook leidt tot een meer expliciet gemeenschapsgevoel. Individueel wordt er wel samen gewerkt aan oplossingen, maar de tuin is nog steeds niet ieders verantwoordelijkheid, en nog steeds geen gezamenlijke bron van vreugde.

Maar dat komt ook; ze gaan pas het vierde jaar in. Een mooie ontwikkeling, die op meer plaatsen nu gerealiseerd is, en wordt.

Dukenburg gaat met zijn tijd mee.

Iens Coppes
februari 2016

Voor alle overige herinneringen klik HIER