Het is nu 40 jaar geleden dat ik de Samenwerkingsschool Tolhuis verliet.
De herinneringen zijn wat vervaagd, maar zekere gebeurtenissen zijn in je geheugen gegrift.

In 1973 werd mij door het bestuur “Stichting Samenwerkingsscholen”verzocht de leiding op mij te nemen van een nieuw te bouwen school in Tolhuis.Het was een beetje ongeschikt moment om hieraan te beginnen. Mijn zoon werd geboren en de verhuizing met mijn gezin naar Tolhuis vond plaats. Niettemin zag ik het met opgewekte spanning tegemoet.

De school was nog in aanbouw en dus moest er tijdelijk onderdak worden gevonden. Wij konden intrekken bij mijn overbuurman de heer Bekker van de R.K school. Die was niet bijster ingenomen met mijn verschijning en zeker niet omdat hij van te voren niet was ingelicht over mijn komst. Nu hoefde hij niet veel ruimte af te staan,wat ik startte met drie leerlingen. Een poosje later konden we toch aardig met elkaar overweg. Hij nodigde mij en mijn “school” zelfs uit om gezamenlijk carnaval te vieren!

Toen de “Samenwerkingsschool Tolhuis”werd geopend, was dat een feestelijke gebeurtenis. We hadden een hoge muur gebouwd van grote versierde kartonnen dozen. Een feestlied werd gezongen. De leerlingen braken een poort in de muur zodat de wethouder en genodigden naar binnen konden. Het verliep niet allemaal geheel volgens plan,maar er werd veel gelachen.

De school was toegankelijk voor alle gezindten, wel met traditioneel hoofddoel goed taal- en rekenonderwijs. Daarnaast extra aandacht voor andere activiteiten zoals b.v. weekopening en- sluiting in de aula van de school. Er was een vakleerkracht voor o.a. handenarbeid.

In het begin word je min of meer in het diepe gegooid, terwijl je nog maar nauwelijks kunt watertrappen, denk maar eens aan het maken van roosters. Gelukkig heb ik veel steun gehad aan Arnold Janssen, een fijne collega.

Het was ook heel leuk om samen met hem en andere collega’s toneelavonden te organiseren, waar we voor de leerlingen van de andere ‘openbare scholen’ een voorstelling speelden.

Als buiten activiteit mochten de jongens en meisjes van klas 5 en 6 gratis ijshockey spelen – en ook nog les krijgen – op de ijsbaan in de stad.

We waren erg blij met de prachtige gymzaal naast de school. We hebben daar wel voor moeten knokken, omdat indertijd de Klokkenberg mulo ook veel belangstelling toonde om er uitgebreid gebruik van te maken. Best spannend,maar wij kregen toch de eerste keus.

In de aula werd een mooi mozaïek aangebracht door de onlangs overleden Ted Felen,met als hoofdmotief de uil. Dit laatste werd niet door iedereen goedkeurend bekeken, maar ach, smaken verschillen!

Bij het uitgaan van de school om 4 uur was het de gewoonte in klas 6 dat de leerlingen en ik bij de deur elkaar een hand gaven. Voelde wel heel vertrouwd.

Wij waren de eerste school met een heuse stencilmachine. We zagen toen regelmatig collega’s, maar helaas was het ding wat behept met kinderziekten. Toen zagen we die collega’s wat minder.

Er kwamen nieuwe leerlingen bij en dan gingen we naar Eromes om wat nieuwe meubeltjes aan te schaffen. Het moest allemaal wat zuinigjes.

Onze school lag wat eenzaam en was niet inbraakvrij. Het is een paar keer gebeurd dat ik in de avond door een schoonmaakster werd opgebeld dat er iemand in de kleuterschool was. Tja, en als je kwam, was er natuurlijk niemand meer te bekennen. In de school hadden we een klein inbrekertje. We misten regelmatig wat kleurpotloden en andere spulletjes. Op het dak zag ik wat kleine schoenafdrukken. Een paar gekleurde punaises in de buurt en de volgende keer was hij het sigaartje!

In het begin was de omgeving van de school erg vuil door zand ,leem-en bouwresten. We besloten toen dat de kinderen slofjes onder hun schoenen moesten dragen opdat niet alle gangen en lokalen vol stof lagen, wat ons ongezond leek voor de leerlingen. Er was in die tijd ook een oudercommissie ingesteld. Tijdens een vergadering werd tegen het dragen van deze slofjes geprotesteerd. Het gezondheidsprobleem voor de kinderen vond men zwaar overdreven en men moest niet de dupe worden van mijn hobby!

Er waren ouders die meenden dat de leerlingen ons gewoon bij de voornaam konden aanspreken. En ik vond dat gewoon niet. Uiteindelijk kwamen we tot het compromis: meneer Jan. Een aantal ouders volgden universitaire studies en begin jaren zeventig waren er maatschappelijke opvattingen waar ik mij niet zo in kon vinden. Studenten politicologie, waaronder ouders, waren het met mijn ideeën helemaal niet eens. Deze spanning leidde tot vreemde verwijten jegens mij. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om de leerlingen ijshockeyles te laten geven, ook al was het gratis, terwijl ik kon weten dat de Nationale Nederlanden een multinational was en dus niet deugde!

Och, nog een dom ding van mijn kant. We kregen een bok, een echte! Hij bivakkeerde in de patio en een aardige jongen uit de buurt liet hem iedere dag uit. Maar ja een bok stinkt……..

Nu in 2016, staat de school nog steeds op dezelfde plek. Ik ben binnen geweest en dat deed me meer dan ik dacht. De school heet nu brede school ‘De Duckendonk’. Van binnen zag het er keurig uit. Daarvoor heeft de school ook nog de naam ‘Tolwijk’ gehad.

Mijn kantoortje is de keuken geworden. Het kunstwerk van Ted is verdwenen evenals de bok. Helaas is de kleuterschool afgebrand. De dames die binnen waren hebben me heel vriendelijk ontvangen en zijn heel enthousiast. Ik wens hen veel plezier in hun mooie werk voor de kinderen.

Jan Kueter
februari 2016

Voor alle overige herinneringen klik HIER