Op de Andreasschool aan de Creutzbergweg kwam ik al mijn vriendinnen uit Dukenburg weer tegen. Ach arme, ze moesten heel dat eind fietsen, door weer en wind en mochten overblijven en bij te laat komen kregen ze geen straf, want het was me toch wat helemaal over de brug wonen.

Vrienden in Dukenburg hebben betekent ook vakantie werk genoeg, bessen/aardbeien plukken afgerekend werd er per kistje, hard werken veel verdienen dus. Verkoop van groente en fruit ging vanuit een loods bij de fam. Zeegers. Helaas door de bouw van Dukenburg verdwenen de meeste woningen en boerderijen en verloor ik van lieverlee al mijn vriendinnen.

In 1973 kwam ik weer in Dukenburg terecht ondanks dat men ons voor gek verklaarde, een brug te ver en veel te dure huren. Heb samen met man en kinderen tot ‘89 in de maisonnettes van de Aldenhof gewoond. Heel leuke tijd gehad daar, we organiseerden er kinderspelen, zorgden voor een betegeld buitenzwembad waarin je kon pootjebaden. voor de kids fantastisch een bad en zandbak naast elkaar. ‘s Avonds met de bewoners schrobben dus en de volgende dag weer een schoon bad. Ja, de saamhorigheid was groot. Als er iets voor de kinderen georganiseerd werd was er geen geld van de Gemeente, dus je ging gewoon langs de deuren om geld op te halen. Of het nu 5 cent was of een gulden iedereen gaf wat en hielp zo nodig mee. In ’89 kregen we een woning in Tolhuis, daar wonen we nog steeds en ja daar kun je me begraven. Ik wil hier nooit meer weg.

Kitty Hondema Januari 2016

Voor alle overige herinneringen klik HIER