Eikenhorst – Meiboom Periode 1970 – 1996,  Ted Hilgers  directeur

In 1970 werd de school in de nieuwe wijk Meijhorst opgeleverd en konden de eerste leerlingen zich aanmelden.
Ted Hilgers werd benoemd als directeur. De naam van de school werd: de Eikenhorst, vernoemd naar een oude boerderij, die eens in Dukenburg stond.

De prognose was, dat het een grote school zou gaan worden. De bouw was daarop berekend en telde 12 lokalen en een  grote aula met een toneel. Een aantrekkelijk gebouw met mogelijkheden vond Ted.
De zomervakantie werd gebruikt om te werken aan de inrichting. Meubilair en leermiddelen werden geleverd en kregen een plek in de nieuwe school.

De leerkrachten van het eerste uur waren : Jan van de Berg, Gemmy Lap en Wil Prins.

Na iedere oplevering van een straat huizen, stonden de leerlingen de dag erna letterlijk op de stoep.
Met de groei van de wijk groeide  ook het leerlingenaantal.  Er werd veel gevraagd van het aanpassingsvermogen van leerkrachten en kinderen. In sommige klassen zaten wel 50 leerlingen !

Maar hoe mooi en schoon de school ook was, in een wijk waar iedere dag vrachtauto’ s bouwmaterialen leverden, werd de school in de kortste tijd zelf een zandbak, tot grote ergernis van de schoonmaakster.De kinderen kwamen met de schoenen vol zand naar binnen. In het begin lieten wij ze de schoenen in de gang uitdoen. Dit was niet bevorderlijk voor de geur in de klas. Al snel kochten we de sloffen, zoals in gebruik bij de kleuters. Deze hingen in een tasje aan de kapstok. Dit hebben we een paar jaar moeten volhouden, totdat de wegen bestraat waren. Het idee om oversloffen te gaan dragen,  hielp wel iets.

De overgangsklas.

Verbonden aan de Eikenhorst was de ” overgangsklas”. Het was een project van de universiteit.   Oudste kleuters van heel Dukenburg, die nog niet  “zg schoolrijp” waren, dus nog niet toe aan het leren lezen, rekenen en schrijven, werd een extra jaar gegund, met veel  extra aandacht. Daarna zouden ze beter toegerust aan groep 3 kunnen beginnen. Toen de Eikenhorst geen plaats meer had, vanwege het groeiende leerlingenaantal, ging de overgangsklas naar een andere school in Dukenburg.

Ouders wilden graag betrokken worden bij de school van hun kinderen. De oudercommissie werd zeker serieus genomen. Maar toen een enkele ouder ook wilde meebeslissen over de aanschaf van een nieuwe rekenmethode trok de school een grens. Daar gingen de professionals over,vond de directeur.
Er werden kijkochtenden georganiseerd, om ouders de gelegenheid te geven een les van hun kind bij te  wonen.
Zeer geanimeerd waren daarna de gesprekken in de aula, onder het genot van een kopje koffie, over wat ouders hadden meegemaakt.

De directeur was in de begintijd niet vrijgesteld van lesgeven. Ted gaf les aan de 6e klas.
De telefoon stond in het lokaal en hij had een leerling  geïnstrueerd wie de directeur mocht storen tijdens het lesgeven. Ted was vergeten zijn vrouw Det op het lijstje te zetten. Toen zij door de leerling “afgepoeierd” werd , had Ted toch wel wat uit te leggen.

1980 is een belangrijk jaar.
De school bereikte zijn grootste omvang; 500 leerlingen.
Twee leerkrachten verhuisden met hun klas naar barakken in de Aldenhof.  Om te voorkomen dat zij  “een eigen schooltje ” zouden worden, gingen 3 collega’s , per tourbeurt er tussen de middag hun brood opeten. Ook werd de aula gebruikt als lokaal en plaatste men een barak op de speelplaats.

Kleuterschool de Notedop en de Eikenhorst werden, evenals 3 andere koppels in de wijk door de schoolbesturen aangemeld als pioniersscholen in het zg. “ontwikkelingsproject”.
Vooruitlopend op de wet op het basisonderwijs van 1985  werden zij samengevoegd tot één basisschool met één directie. Het bood de school mogelijkheden om vorm te geven aan de doorgaande leerlijnen voor kinderen van 4 tot 12 jaar. Om ervoor te zorgen dat deze scholen hun vernieuwing goed zouden kunnen voorbereiden en invoeren, werden meerdere leerkrachten geheel of gedeeltelijk vrijgesteld van lesgeven. De directeur werd volledig ambulant.

Belangrijk was dat leerkrachten van de lagere school en de kleuterleidsters bij elkaar gingen kijken, om te ervaren hoe het bij de ander aan toe ging. Schoolorganisatie, gericht op samenwerking was onontbeerlijk. Veel lof zwaait Ted toe aan de  Schooladviesdienst , met name Wil Bastiaans, die de school in die periode begeleidde.

Tijdens een knetterend feest, waarbij de namen van de oude scholen door kinderen in zwarte vuilniszakken ten grave werden gedragen, werd de naam van de nieuwe school onthuld en werden de zwarte vuilniszakken ingeruild voor feestkleding en muziek. De nieuwe naam was: de Meiboom.

In 1985 werden alle kleuterscholen samengevoegd met de lagere school. (Wet op het Basisonderwijs).

Een leuke anekdote is hier op zijn plaats. (1985)
Om de samenvoeging van kleuterscholen en lagere scholen te vieren, deelde de toenmalige minister van onderwijs Deetman, een cadeautje uit; een geel koffertje met daarin een presentje voor de kinderen. De oudercommissie van de De meiboom ontdekte dat het koffertje het schadelijke cadmium  bevatte en gaf het advies aan de school de inhoud aan de kinderen te geven en de gele koffertjes terug te sturen naar het  Ministerie van Onderwijs.  Aldus geschiedde.

De Gelderlander deed hiervan verslag.

Opvang vluchtelingen

Dukenburg heeft een traditie in het opvangen van vluchtelingen. Er was zelfs een klas  Vietnamese kinderen in  1980. Ze kwamen in de Meijhorst wonen en heetten allemaal Nguyen. Ook kinderen uit Tjecho Slowakije vonden een nieuwe woonplek in Dukenburg.Toen Dukenburg in 1990 begon te vergrijzen, kwamen er steeds meer kinderen uit alle  windstreken hier wonen.  De Meiboom werd van een puur autochtone school (1970) een multi-culturele school. ( 2000)

Differentiatie

Ted vertelde dat een van zijn leerlingen een taaloefening moest maken. Nadat hij een zin had ontleed, ging het boek dicht en kwam het leesboek op tafel. Toen Ted vroeg of hij al klaar was, wilde hij weten of hij de zin goed had ontleed. Ja, dat was zo. Waarom hij dan die andere zinnen moest maken, want die waren hetzelfde.
Dat zette Ted aan het denken. Differentiatie was het antwoord. De methode gaf niet veel handreikingen, dus met het team zelf aan de slag om oplossingen te zoeken. Een moeizaam proces, maar uiteindelijk werd er gedifferentieerd in 3 groepen. Dat was hanteerbaar. Ouders werden ingezet om met kinderen in groepjes te lezen.

De Meiboom werd Daltonschool.

Het proces van differentiatie ging door. Paralel aan het groepslezen gingen kinderen werken aan hun weektaak. Tijdens het werkuur maakte de leerlingen de keuze aan welke taak zij zouden gaan werken. Toen dat eenmaal op de rails stond, werd de volgende stap gezet: Dalton-niseren.  De principes van Dalton; vrijheid in gebondenheid, zelfstandigheid en samenwerking werden toegepast in de weektaak. In het begin was het wennen en moesten de kinderen na school hun werk afmaken. Maar dat ging steeds beter en er ontstond een totale andere sfeer in de klas; die van zelf verantwoordelijk zijn voor je werk.In 1995 werd de Meiboom officieel Daltonschool.

In september 1996 nam Ted afscheid van de Meiboom en werd Els Leenders benoemd als nieuwe directeur. (1996-1999) Niet wetende dat…..

Oktober 1996 , De Brand!!

In de nacht van 14 oktober verwoestte een aangestoken brand de Meiboom. De hele inventaris werd afgekeurd en het middendeel van de school werd gesloopt. Het team bleef ontredderd achter. Al het zelf ontwikkelde materiaal ging verloren, evenals alle leerlinggegevens.

Na een verlengde herfstvakantie vond de Meiboom tijdelijk onderdak in een school in Tolhuis.

Tekst: Hetty Vendel-Willems
januari 2016

Voor alle overige herinneringen klik HIER