In 1968 wordt de Mammoetwet ingevoerd. Oude schooltypen, als ULO en ambachtsschool, verdwijnen en brede scholengemeenschappen doen hun intrede. In deze periode wordt ook Dukenburg gebouwd. In het stadsdeel zal ook behoefte zijn aan voortgezet onderwijs. De stichting Hatert-Dukenburg wil een katholieke scholengemeenschap voor mavo/havo/vwo in Dukenburg stichten. In 1968 krijgt de stichting van het Rijk toestemming een mavo te stichten. Op 1 augustus 1968 wordt niet in Dukenburg maar in de wijk Hatert gestart.

Het ligt in de bedoeling de school met HAVO en VWO uit te breiden en zich definitief te gaan vestigen in Dukenburg. De school zal een snelle groei door gaan maken. Er moet een nieuw team aan de slag. Zuster Annemarie Groothaert gaat in op het verzoek van het stichtingsbestuur Hatert-Dukenburg om in de nieuwbouwwijk Dukenburg een middelbare school op poten te zetten. Als directrice van een ULO elders in Nijmegen vindt ze dit een nieuwe uitdaging. Een van de eerste initiatieven die zij neemt is het voordragen van een naam voor de school: de Martin Luther King MAVO. Het bestuur gaat hiermee akkoord.

Het eerste jaar start de school met drie brugklassen met in totaal 81 leerlingen en zeven docenten. De school groeit en in 1969 verhuist de school naar de nog niet in gebruik zijnde lokalen van de Albert Schweitzerschool in de Malvert. Gelijktijdig is in Dukenburg ook de  Klokkenberg met een protestant-christelijk MAVO gestart. Beide scholen richten zich op dezelfde categorie leerlingen. Als goede buren vindt overleg plaats met als doel tot een intensieve samenwerking te komen,

De plannen voor definitieve huisvesting worden gemaakt. Het lukt echter niet om op korte termijn tot een akkoord te komen voor een permanent gebouw. De keuze wordt gemaakt om de school tijdelijk te huisvesten in een semi-permanente gebouw. Na bestudering van een aantal locaties valt de keuze op een terrein naast Huize Duckenburg. De plek waar vroeger de boerderij van de familie Kuipers heeft gestaan. Op 1 augustus 1970 verhuist de Martin Luther King MAVO naar de Lankforst. Na de ingebruikname van de eerste houten noodlokalen in 1970 vinden er bijna jaarlijks uitbreidingen plaats. In 1971 worden vier houten lokalen en een houten gymzaal aan het bestaande complex toegevoegd en in 1972 nog eens acht houten lokalen.

Een aannemer van een van de uitbreidingen laat, nadat een bouwput is gegraven, betonelementen uitzetten, waarop de vloer en de opbouw van enkele noodlokalen moeten komen te rusten. Als alles uitgezet is, klimt Ben Rutten, docent aan de mavo, door een kozijn en springt tussen de elementen in de bouwput. Tot zijn verrassing beweegt de grond onder hem, alsof hij zich op een cakewalk op de Nijmeegse kermis bevindt. Samen met zijn broer Frans onderzoekt hij dit vreemde verschijnsel en ze komen tot de conclusie dat de aannemer een flink pak veen heeft laten zitten. Vanaf dit moment worden de broers aangeduid als de gebroeders Bever en de verschillende schoolgebouwen hebben er hun voordeel mee gedaan. In 1971 wordt Ben Rutten benoemt tot staf docent met als speciale taak “bouwzaken”.

Iedereen rekent er in 1970 nog op, dat binnen enkele jaren permanente nieuwbouw gerealiseerd zal worden. Op het gemeentehuis liggen al plannen voor nieuwbouw. Men wil in fases gaan bouwen, maar haast heeft men niet. Er zal een doorbraak gemaakt moeten worden. Maar voorlopig komt dat er niet van. De eerste zorg van de school is te zorgen dat de toenemende stroom leerlingen steeds een dak boven het hoofd heeft. Gelijktijdig met al die bouwplannen loopt de aanvraag voor HAVO en VWO.

In 1974 krijgt de school toestemming met een 1e en 2e en 4e leerjaar van de HAVO van start te gaan. Het verwerven van de havo is reden genoeg om de naam te veranderen in “Scholengemeenschap Dukenburg”. De afkorting SGD raakt in zwang. Met de komst van een HAVO nemen ook de bouwzorgen opnieuw toe. Dit wordt nog versterkt als in 1975 de school ook toestemming krijgt om met het Atheneum te beginnen. De vanaf 1968 bestaande wens te komen tot een scholengemeenschap voor MAVO, HAVO en VWO is realiteit. De school telt dan ruim 600 leerlingen. De gekozen naam geeft uitdrukking aan wat deze school wil zijn: “De school voor AVO-VWO voor het stadsdeel Dukenburg.” Tot en met 1977 heeft Ben Rutten zijn handen vol en komt het complex tot zijn grootste omvang. Dan zijn diverse sporthallen in Dukenburg, de wijk Lindenholt en zelfs in Neerbosch-oost in gebruik genomen. In het schooljaar 1978- 1979 telt de school 1100 leerlingen en 75 docenten.

De huisvesting is dan nog steeds niet op orde. Harry Boelaars, vanaf 1974 bestuurslid, formuleert kort en bondig: “Voor een moderne scholengemeenschap is de huisvesting in noodlokalen een onhoudbare situatie. Daarbij komt nog een groot probleem: formaldehydegas, dat zich vooral bij hitte doet gelden. … De noodzaak om tot nieuwbouw te komen wordt steeds dringender.”  De school stel in 1976 een bouwcommissie in, die een mandaat van het bestuur krijgt. Ben Rutten en Harry Boelaars vormen het hart van de commissie. Ze beginnen contacten te leggen met gemeente, rijk en provincie.

De beslisser voor de huisvesting zit in Den Haag. “Het is bijzonder nuttig als je weet hoe je daar moet handelen, want er bestaan codes en heilige huisjes en persoonlijke eigenaardigheden,” zo stelt Ben Rutten. Een topman op bouwzaken van het ministerie is de heer Wijtenburg. Hij wordt omringd door een ondersteunende groep ambtenaren en enkele mensen die de verschillende zuilen vertegenwoordigen. Ben Rutten waagt het in het begin zich rechtstreeks tot de heer Wijtenburg te wenden. De reactie:”Wie bent U? Ik doe alleen zaken met schoolbesturen .” Toch lukt het Ben Rutten geleidelijk aan een goed contact met hem op te bouwen. Het is zaak de heren in Den Haag te vriend te houden Het is ondertussen wel duidelijk: als je je doel wilt bereiken, kun je het best met één van de architectenbureaus in zee gaan, die voldoen aan de eisen van het ministerie.

Het Macropedius College in Gemert is een ontwerp van architect Rozenburg. Om vast kennis te maken met het werk van deze architect bezoeken veel docenten deze school. Het geeft hen een idee hoe hun toekomstige werkplek eruit kan gaan zien. Ben Rutten en Harry Boelaars maken zich ondertussen druk over lokalenplannen, mogelijke grondaankopen en contacten met rijk, gemeente en provincie. Het bestuur laat, vooruitlopend op goedkeuring door het ministerie, voor eigen risico door Rozenburg een schetsplan maken. Er zal een school moeten komen voor rond 1100 leerlingen. Weliswaar groeit de school in 1983 uit tot 1250 leerlingen, maar de prognose geeft aan, dat in 1990 het aantal tot 1035 zal dalen.

Dan in november 1978 komt plotseling een telefoontje van de heer Wijtenburg. ”Hebben jullie al een stuk grond voor de bouw? Koop dat dan maar al vast.” Paniek! Ben Rutten heeft wel een voor scholenbouw gereserveerd stuk grond op het oog aan de zuidrand van Tolhuis, gelegen aan hoek Streekweg – Staddijk. Die grondaankoop moet worden goedgekeurd door de gemeenteraad van Nijmegen, die nog maar één keer vergadert voor 31 december. Alle hulptroepen worden in stelling gebracht en inderdaad lukt het de grond te kopen, die wordt betaald met het restant van het jaarlijkse budget, dat anders terug gestort wordt in de schatkist. In september 1979 wordt het bestemmingsplan herzien en worden de plannen aanbestedingsgereed gereed gemaakt. In 1981 komt de bevestiging vanuit Den Haag. Staatssecretaris De Jong publiceert in juli van dat jaar het “scholenbouwplan 1981 – 1985”. In het eerste gelid staat de SGD. De school moet in 1983 gereed zijn.

Het verslag van de 1e paal in De Gelderlander van zaterdag begint als volgt: “De grond was steenhard, de heimachine zat vastgevroren, de snijdende oostenwind gierde over de vlakte, maar het feest ging door.” De heer Wijtenburg komt de eer toe de heimachine te bedienen.Helaas, “de heimachine zat vast, maar er waren vele handen, die de eerste paal de grond in wilden helpen. Symbolisch werden er daarna een paar klappen op gegeven.” Verder meldt de krant: “Wij lopen hier met koude voeten, omdat wij dit van Deenik moeten.” De journalist citeert een spandoek. “En toen het historisch gebeuren achter de rug was, werd er op ruime schaal warme snert uitgedeeld.” De hele schoolpopulatie van inmiddels 1200 jongeren en 90 personeelsleden kan met vreugde uitzien naar iets moois.

Het uitstekend opgezette bouwplan wordt goedgekeurd en de bouwvergunning volgt. Enkele weken later wordt op vrijdag 18 december 1981 de eerste paal “geslagen”. Het is 8 oktober 1982 wanneer het “hoogste punt” wordt bereikt. Opnieuw een reden om in opperste stemming te geraken. Rector Groothaert, voor iedereen op school “zuster Annemarie”, gaat de kapvlag hijsen. In maart 1983 is de bouw van de school in de eindfase aanbeland. De wegen moeten nog aangelegd worden en het terrein geëgaliseerd en bestraat. In de periode van de aanmelding van leerlingen wordt daarvan uitgebreid melding gemaakt in de pers.

Op 22 augustus 1983 gaat de school open voor de leerlingen. De nieuwbouw wordt op 7 oktober 1983 geopend door minister van Kemenade. De naam van de school wordt op dat moment officieel gewijzigd in “Dukenburg College”. Hugo Besjes is, na het afscheid van “zuster Annemarie” op 19 februari 1983, de rector van het Dukenburg College.

De ontwikkelingen in het onderwijs in de regio Nijmegen gaan verder. In 1993 leidt dit tot een fusie van het Dukenburg College met SG de Klokkenberg en de SG Wijchen. Het gebouw aan de Streekweg blijft in gebruik voor het onderwijs. Het zal echter verbouwd en uitgebreid moeten worden omdat in het gebouw de afdeling MAVO-LBO gehuisvest gaat worden.

Bron
van mammoet tot Maaswaalcollege

Foto’s
Fotopersbureau Gelderland – Jac. Trum